جفری دونالدسون، رهبر حزب اتحادگرای دموکراتیک ایرلند شمالی، ابراز اطمینان کرده است که در طول حیاتش ایرلند واحدی وجود نخواهد داشت. اما با کمرنگ شدن حمایت از اتحادیه گرایی در میان جوانان ایرلند شمالی، آیا «فرزندان صلح»* می توانند آینده متفاوتی را در ذهن داشته باشند؟
طبق نظرسنجی اخیر موسسه لوسید تاک و روزنامه ی ساندی تایمز، 57 درصد از جوانان 18 تا 24 ساله در ایرلند شمالی، در صورت برگزاری یک نظرسنجی برای تعیین مرز‌ها، علی رغم وجود یک کمپین رسمی و یا طرح وحدت، به اتحاد مجدد ایرلند «آری» خواهند گفت.
تعداد افرادی که بعد از امضای توافقنامه «جمعه نیک» در ایرلند شمالی متولد شده‌اند به 600000 نفر رسیده است، که رشد این افراد در طول دوره صلح پایدار باعث ایجاد مجموعه‌ای از اولویت‌های جدید شده است. نسل جدید به دنبال حقوق گسترده‌تر و تحولات مستمر و خواهان این هستند که تجربه تجزیه شدن کشورشان را به زباله‌دان تاریخ بسپارند.
نظرسنجی‌های مستمر نشان داده‌اند که احتمال آن که نسل جمعه نیک احتمالا به ایرلندی واحد رای بدهند بیشتر خواهد بود، و اکثریت قریب به اتفاق خود را با ایدئولوژی اتحاد‌گرایانه همسو نمی‌کنند. این موارد گویای آن است که احزاب اتحادیه احتمالا برای متقاعد کردن آنها مبنی بر اینکه جای ایرلند شمالی در بریتانیا است، با یک نبرد دشوار روبرو خواهند شد.
ماه گذشته، در اجلاس جهانی جوانان در بلفاست، پرسشی مبنی بر صحت تصویر ترسیم شده توسط نظرسنجی‌ها مطرح شد. به گفته یکی از فعالان به نام تارا گریس کانولی، با بی‌اعتنایی آشکار دولت بریتانیا به ایرلند شمالی  که اخیراً با لایحه «میراث» مشکلات و پیامدهای فاجعه‌بار برگزیت نشان داده شد، برای جوانان کاملاً مشروع و قابل درک است که به دنبال تدوین یک قانون اساسی که مدافع حقوق و هویت مردم ایرلند شمالی و جوامعی که در اقلیت قرار دارند، باشند. او همچنین اذعان داشت: چرا باید عضو اتحادیه‌ای بمانیم که نمی‌تواند احترام بنیادین شهروندان را نگه دارد؟
برای الی جو تیلور، دانشجوی 19 ساله، برگزیت اساساً میل به داشتن یک ایرلند متحد را در میان نسل‌های جوان تغییر داده است. به گفته او، ما برای آینده خود و بازگشت به اتحادیه ی اروپا باید در داخل یک ایرلند متحد مبارزه کنیم. ما این فرصت را داریم که یک کشور کاملا جدید بنا کنیم.
از زمان رأی گیری برگزیت در سال 2016، گفتگوها پیرامون اتحاد مجدد، به جریان اصلی تبدیل شده است. دانشگاه های سراسر ایرلند و بریتانیا در حال انجام تحقیقات جدید در مورد تغییرات قانون اساسی هستند و مجلس عالی ایرلند نیز در حال بررسی آینده قانون اساسی است و کمپین‌‌‌‌های مردمی نیز برای رفراندوم ایجاد شده اند. حزب آرلین فاستر، نخست‌وزیر سابق ایرلند نیز در بین طرفداران اتحادیه هستند. گروه «آینده ایرلند» که از طرفداران اتحاد مجدد است، چندین مقاله منتشر کرده و کنفرانس های بزرگی را در مورد این که ایرلند متحد باید چگونه باشد، برگزار کرده است.
در گذشته موضع افراد در مورد یکپارچگی ایرلند، صرفاً در مورد این بود که آیا آنها به یکی از دو موضع ایدئولوژیک پایبند هستند یا خیر. اما اکنون استدلال‌های اقتصادی روشنی وجود دارد و احتمال باقی ماندن در اتحادیه اروپا بیشتر است. دونالدسون اصرار دارد که «مردم ایرلند شمالی به رای خود برای باقی ماندن بخشی از ششمین اقتصاد بزرگ جهان ادامه خواهند داد». اما حزب او صرفا در حال ایجاد تکیه‌گاهی برای خود هستند. حزب اتحاد‌گرای دموکراتیک وضعیتی را فراهم کرده است که در آن مجمع واگذار شده ایرلند شمالی در 70 درصد از شش سال و نیم گذشته غیرعملیاتی بوده است و مکرراً تلاش‌ها برای ایجاد دولت‌های واگذارشده بیشتر را ناکام گذاشته است. این امر بسیاری از جوانان را وادار کرده که از تغییر قانون اساسی حمایت کنند، زیرا به نظر می رسد این مورد تنها راه رسیدن به یک سیستم سیاسی کارآمد است.
در حالی که سیاست هنوز در منجلاب گیر کرده است، فرزندان صلح ایرلند شمالی تمرکز خود را بر بحران آب و هوا، حقوق بشر، آموزش و سلامت روان قرار داده اند. بر اساس نظرسنجی موسسه «لایف اند تایمز» ایرلند شمالی در سال 2022، بیشتر جوانان 18 تا 24 ساله، بدون درک مفاهیم ریشه‌دار هویتی که نسل‌های پیشین را تعریف می‌کنند، اظهار می‌کنند که خود را اتحادیه‌گرا یا ملی‌گرا نمی‌دانند.
البته نباید آنها را سرزنش کرد؟ در هیچ منطقه دیگری از بریتانیا، مردم با عناوین طرفدار اتحادیه یا ملی گرا بودن تعریف نمی شوند و بنابراین، جهان بینی سیاه و سفید دوگانه‌‌ای که در طول تاریخ ایرلند شمالی وجود دارد، به طور فزاینده ای با نسلی که با ایدئولوژی های سیاسی مختلفی مانند محیط زیست، فمینیسم یا لیبرالیسم در تماس هستند، ناسازگار است. برای اما مورفی، یک فارغ التحصیل 24 ساله، هویت هنوز مهم است، اما فقط «به شیوه ای متفاوت ظاهر می شود». او می‌گوید: جوان‌ها ممکن است بیشتر با رنگین‌پوستان و یا کسانی که متفاوت از دیدگاه رسمس می اندیشند، همزاد پنداری کنند. شکاف بین نسل ها در حال افزایش است. به طوری که چهل و پنج درصد از پاسخ دهندگان به نظرسنجی لایف و تایمز ایرلند شمالی در سنین 18 تا 24 سال بیشتر خود را ایرلندی می دانند تا انگلیسی، و این در حالی است که 15 درصد از جوانان 18 تا 24 ساله خود را اتحاد‌گرا می دانند. این تمایل اساساً با ایدئولوژی اتحاد‌گرای واپس گرایانه که ریشه در سلطه فرهنگی و محافظه کاری دارد، ناسازگار است.
تمایل برای داشتن یک دولت کارآمد، حمایت های بیشتر از حقوق بشر و بازگشت به اتحادیه اروپا از جمله جاذبه‌های موجود برای ایجاد یک ایرلند متحد است. در مقابل، سیستم سیاسی ایرلند شمالی ناکارآمد بوده و برای جوانان امروزی جذابیتی ندارد. نسل جدید معتقد است ایرلند هیچ دولتی ندارد، هیچ استراتژی ضد فقری وجود ندارد و خدمات عمومی نیز در حال کاهش هستند. حتی اگر معجزه‌ای رخ دهد، ملت ایرلند شمالی دوام نخواهد آورد. زمان زیادی نیاز است تا مردم ایرلند بتوانند چشم‌اندازی را که می خواهند در افق شکل بگیرد، تصور کنند.
 
* نسلی که پس از توافق «جمعه نیک» یا «بلفاست» در سال 1998 ایرلند شمالی به دنیا آمدند به عنوان «فرزندان صلح» شناخته می شوند.

منبع: گاردین